Μια απ΄τα ίδια

Η ώρα είναι 7 το απόγευμα και νυστάζω φρικτά. Πόσο να αντέξει κανείς. Καμιά μέρα θα πέσω με τη μούρη πάνω στο γραφείο και θα γελάει κάθε πικραμένος. Δε θέλω να ξαναπάω σ αυτό το απαίσιο μέρος. Δεν έχω καμιά δουλειά εκεί, δεν ανήκω εκεί και δε θέλω να ανήκω κιόλας. Ψάχνω να βρω κάτι θετικό στην όλη υπόθεση αλλά που... Το μόνο που υπάρχει, είναι οτι έχω να περιμένω κάτι. Πολλά δηλαδή...